Zapalają się światła wioseczek poprzypinanych do leśnych ścian wokoło. Turkusowa rzeka, zasilana górskimi strumieniami w dole drąży dolinę. Tu gdzie się rozbiliśmy pytaliśmy o pozwolenie o nocleg rolnika. Podobnie jak wczoraj, gdy ostatecznie zrozumiał co do niego rozmawiamy zgodził się z uśmiechem takim jakbyśmy co najmniej się wygłupiali. Pachnie tu winem, znaczy jesteśmy w winnicy - zapach ten pamiętam z winobrania we Francji. Przyjemne wspomnienia. Córka gospodarza właśnie wyjeżdża z działki i zostajemy sami. Rozbici pod przydrożną latarenką. We wsi w górze szczeka pies, słychać motorynki, dzwonki krów, świerszcze i spryskiwacze na winnicach. Niebo bezchmurne i delikatny wiatr. Słońce już zaszło i szczyty gór odcinają się już wyraźną kreską od niebieskiego. Zaraz umyjemy zęby, wysikamy się i pójdziemy spać. Przez chwilkę będziemy nasłuchiwać odgłosów i zaśniemy. Jak będzie noc udana nie przebudzimy się zbyt wiele razy. Może nad ranem ze dwa razy żeby stwierdzić że jeszcze nie zrobiło się widno. Potem jak już będzie jasno trzeba będzie zwijać tak żeby wyruszyć przed rozpalającym się słońcem.
Aha i we Włoszech dobre lody sprzedaje się w miasteczkach w centrum, nie na wsiach i nie byle gdzie.
Naoglądaliśmy się już austriaków, teraz obserwujemy włochów i nurtuje mnie pytanie o identyfikacje państwową/narodową. W ogóle, po co nam to? Z drugiej strony jakim prawem mielibyśmy się wyrzec ojczyzny, narodu, państwa. Co to za dziwna granica?
Obrysy chmur połączyły się już z linią najwyższych gór - realność uchodzi z ciepłem dnia. Sny w podróży mam codziennie - intensywne, realistyczne fabularne.
27C
 |
| Zjazd z Aprica |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz